Op maandag 27 januari zijn we weer eens op weg gegaan naar het WKZ. Om 10.30 uur moesten we binnen zijn. Eerst weer melden en het gebruikelijke bloedprikken. Zonder een kick te geven onderging Jasper het weer. Hij was meer verdrietig omdat ze zijn hand vasthielden, dan dat het prikje pijn deed. Ook kreeg hij weer een mooie sticker voor getoonde moed. We werden door zuster Barbara opgehaald voor een bedje op afdeling Leeuw. Daarna kwamen de gebruikelijke dingen. Eerst de afdelingsarts die Jasper onderzocht of hoe zijn algehele conditie was. De cardioloog met een korte uitleg over de katheterisatie en uiteindelijk de anesthesist met zijn verhaal. Omdat Jasper onder narcose moest zou hij hem valium geven dat hem rustig zou maken. Omdat we met Jasper nog steeds met 6 voedingen per dag zaten en hij nog veel spuugde, hebben we in overleg met Barbara gekeken of we misschien met kant-en-klare sondevoeding zouden kunnen beginnen. Later heeft de kindercardioloog ons geadviseerd, omdat de grote operatie al snel zou kunnen volgen, om niet te veel te veranderen.
Omdat ik niet gepland had te kunnen blijven, en Barbara een ouderkamer voor mij geregeld had, moest ik naar De Bilt. Naar de AH waar we inmiddels al vertrouwd waren geraakt. Ik moest scheerspullen halen en brood voor ’s avonds. Nadat onze lieve vent al lekker lag te slapen, zijn Conny en ik ook gaan slapen. Ik alleen op de ouderkamer en Conny op de zaal bij Jasper.
De volgende ochtend was Jasper als 2e aan de beurt voor de katheterisatie. Eerst heb ik hem nog lekker in bad gedaan. Daarna kreeg hij zijn valium. Helaas werkte dit averechts. Jasper werd hyperactief en we konden hem met geen mogelijkheid rustig in zijn bedje leggen. Dus hebben we om de beurt met hem rondgelopen tot het moment daar was, dat we naar de operatiekamer konden gaan. Omdat de blauwe operatiehemden op waren, kreeg Jasper een mooi roze operatiehemd. Samen met Barbara en mama zijn we naar het operatie-centrum gelopen. Jasper op mijn arm. Daar heb ik Jasper op de operatietafel neergelegd, gewacht tot hij rustig ging slapen en een kus gegeven, waarna we moesten gaan afwachten.
Rond de klok van 13.00uur kwam Barbara ons roepen en we konden weer naar Jasper. Hij lag op de uitslaapkamer. Helaas mocht er maar een van ons bij zitten. Terwijl mama bij Jasper zat werd hij langzaam wakker. In zijn wakkere momenten hield hij de verpleegkundigen die aan zijn bed kwamen heel goed in de gaten. Na een half uurtje was Jasper zo goed wakker dat hij naar Leeuw terug kon. In zijn lies had Jasper een groot drukverband. Dit werd steeds gecontroleerd op eventuele bloedingen. Jasper moest enkele uren blijven liggen en mocht zich niet teveel inspannen.
Tegen 16.00uur kwam de kindercardioloog verslag uitbrengen. Jaspers longvaatbed was voldoende ontwikkeld om de ‘grote’ operatie aan te kunnen. We moesten rekening houden met een oproep hiervoor over niet al te lange tijd. De katheterisatie was goed verlopen en ze hadden alles goed kunnen zien. Er waren wel wat ‘bouwfoutjes’, maar dat was niet onze zorg, eerder hun zorg. Hadden wij er ons achteraf maar meer zorgen over gemaakt. Jasper zou de volgende dag weer mee naar huis mogen. Tijdens zijn slaap die nacht leek het alsof de katheterisatie een bijkomend effect had gehad, zijn saturatie steeg tot 88%. Een waarde die Jasper eigenlijk nog nooit gehaald had. Het gaf ons stiekem een sprankje hoop dat de operatie nog even uitgesteld zou kunnen worden. Dat bleek een illusie. Met die illusie, van een hogere saturatiewaarde, hebben we de laatste maanden echt van Jasper kunnen genieten.